Ik was al sinds een hele jonge leeftijd gek van honden en net als de meeste kinderen zeurde ik mijn ouders suf om een hond.Jarenlang kreeg ik als antwoord: nee!Iedere keer weer een heel teleurstellend antwoord.Vlak voor mijn 13e verjaardag vertelden mijn ouders mij dat ik een hond mocht.Er waren wel wat voorwaarden: de hond moest een reu zijn, actief zijn en niet te klein zijn.Ik werkte destijds in het dierenasiel, maar naar mijn idee zaten er toen geen honden die voor mij geschikt waren.En dus stapte ik toch maar voor de zekerheid op mijn fiets en ging ik toch even in het dierenasiel kijken.Nadat ik alle hokken afgelopen was, was ik diep teleurgesteld: er zat geen geschikte hond tussen.En op mijn terugweg langs de kennels, schrok ik mij opeens dood.Er sprong ineens een hond heel hoog, uit een kennel waarvan ik dacht dat die leeg was.
En ja hoor: daar was hij!Ik was op slag verliefd!Wat een mooie hond en hij voldeed ook nog aan mijn ouders hun eisen.Vlak voor mijn verjaardag kwam hij bij ons wonen en al snel stal hij iedereens hart met zijn vrolijke kop, mooie bruine ogen en een ongelooflijk gevoelig karakter.We waren al vrij snel onafscheidelijk en waar ik was, was Beer.Hij was erg actief en we gingen heel vaak fietsen en lange stukken wandelen.Soms wel hele dagen.
Beertje maakte alles mee in mijn leven, de vrolijke dingen, de verdrietige dingen, de klappen die ik kreeg in mijn leven, alles ving hij mee op.Toen ik ging samenwonen, ging Beer natuurlijk mee.Inmiddels al wat jaartjes ouder en wijzer en in 2007 kreeg hij er een maatje bij: Jip.Ze hadden veel lol samen en waren helemaal gek van elkaar.Beertje liep altijd bij me als ik aan het tuinieren was.Gewoon los, want hij deed geen vlieg kwaad en keek niet op of om naar andere mensen en dieren.Hij keek gewoon het liefst van een afstandje toe.
En toen gebeurde het: tijdens ons laatste tuinierdagje viel hij om en ik rende op hem af.Hij was al bewusteloos en we zijn zo snel mogelijk naar de dierenarts gegaan.Daar kreeg ik het verschrikkelijke nieuws dat Beer ernstig ziek was en dat het waarschijnlijk een tumor was die vanbinnen al even was gaan groeien zonder dat je het echt aan hem kon zien.
Kapot van verdriet heb ik nog 2 dagen voor hem gezorgd en de derde dag was het gewoon op.
Ik heb hem in mijn armen gehouden terwijl mijn maatje aan zijn laatst reis begon....
Dag maatje, ik mis je nog steeds heel erg!
Klik hier voor foto's van Beertje.
Klik hier voor het filmpje van Beertje.